زندگی انسان ‌ها در قرون متمادی همچون جریانی پیوسته در بستر زمان جاری بوده یا شبیه حلقه ‌های یک زنجیر طولانی است که به گذشته گره خورده و آینده نیز به آن متصل خواهد شد. آگاهی نظام‌ مند و طبقه ‌بندی شده از گذشته نقش موثر و منحصر به فردی در ترسیم چشم ‌اندازهای مطلوب آینده خواهد داشت. کسی که تاریخ نداند، هرچند در رشته ‌های علمی مورد علاقه و تحصیل خودش صاحبنظر باشد، ولی انسان مطلعی محسوب نمی ‌شود.

کتاب فوق در سه فصل و در 112 صفحه به بررسی جایگاه مطبوعات در جهان، ایران و کردستان پرداخته است. با ذکر این مورد در زمینه مطبوعات از آقای شورش عزیزی قبلا هم کتاب مطبوعات استان کردستان در گذر تاریخ تاریخ در سال 1397 توسط انتشارات گه ش منتشر گردیده است

در بخش نخست و سرآغاز حضور مطبوهات در جهان اینگونه آماده است: « در زمان حکومت ژولیوس سزار به ابتکار او روزنامه ای در شهر رم منتشر می شد به نام «اکتا دیوما» که در آن در آغاز کار، تنها کارها و تصمیمات سزار درج می شد که بعدا فعالیت های سنا و دولت هم بر آنها اضافه شد. این نشریه دستنویس برای مطالعه با سوادها در چند نقطه عمومی شهر و در جایی محفوظ از باد و باران نصب می شد. در سده سوم میلادی، به ابتکار اردشیر پاپکان شاه وقت ایران، کارنامه ای تحت نام «روزنامک» فعالیت های انجام شده دربار، دولت و موبدان موبد (روحانی ارشد آیین زرتشت که این آیین، از سوی اردشیر دین رسمی ایران اعلام و وارد امور دولت شده بود) را درج و برای مقامات و رجال خاصی ارسال می شد.»

در زمینه حضور روزنامه ایران، نویسنده اینگونه نوشته است: « روزنامه با دشواری بسیار در ایران به وجود آمد. شاه و دربار تصوری از مطبوعات و روزنامه ‌نگاری نداشتند. میرزا صالح 18 سال در صف یک نفره صدور مجوز بود. تا بالاخره در دوره محمدشاه و صدارت ملاعباس ماکویی، مشهور به حاجی میرزا آقاسی ایروانی در سال 1252 قمری-1215 خورشیدی موفق به انتشار نشریه شد.»

در زمینه حضور مطبوعات در کردستان هم در کتاب روزنامه نگاری از سنت تا مدرنیته نگارنده نوشته است که: « در بیست و دوم آوریل سال 1898 اولین شماره نشریه کردستان منتشر و بدین گونه سنگ نمای ژورنالیزم گذاشته شد. انتشار این روزنامه رویداد مهمی در تاریخ حیات اجتماعی ساکنان کردستان به شمار می آید. سر دبیر این نشریه « مقداد مدحت بدرخان» بود که از ترکیه به مصر مهاجرت کرده و آنجا نشریه کردستان را منتشر کرد.»

نگارنده فصل آخر کتاب را به آینده روزنامه نگاری اختصاص داده است و اینگونه آورده است که: « روزنامه‌ ‌نگاری در ایران روزگار دشواری را از سر می ‌گذراند. از سویی بسط بی ‌‌سابقه فضای مجازی رخ داده و از سوی دیگر با کمرنگ شدن افق ‌های تغییر در چشم ‌انداز جامعه، با ناامیدی جامعه و به ‌طور خاص مخاطبان عمده رسانه ‌‌ها در دهه ‌‌های گذشته مواجه هستیم. در چنین تنگنایی اینک این پرسش در برابر ما رژه می ‌‌رود که در وضعیت کنونی، از روزنامه ‌‌نگاری چه معنا و مفهومی می‌ توان داشت؟ دورنمای روزنامه ‌‌نگاری در ایران چه خواهد شد؟ چگونه می ‌توان به احیای تجربه بهار مطبوعات همت گمارید؟

با گسترش شبکه ‌‌های اجتماعی، سخن از پایان روزنامه کاغذی زیاد به گوش می ‌رسد. در عین حال برخی با این دیدگاه موافق نیستند. هنگامی که از روزنامه ‌‌نگاری سخن به ‌میان می ‌‌آید، باید میان نوع و ژانر(تیپ) تمایز قائل شد. رسانه چاپی در کنار روزنامه ‌‌نگاری رادیویی و تلویزیونی یکی از انواع روزنامه ‌‌نگاری است. در اوایل ظهور روزنامه‌‌ نگاری آنلاین برخی تردید داشتند که این تجربه را باید ژانری مجزا دانست یا یکی از انواع روزنامه ‌‌نگاری قلمداد کرد. امروزه روزنامه ‌‌نگاری آنلاین را نیز نوع چهارم روزنامه‌ ‌نگاری می‌ دانند.»